Met uniformdragers bedoel ik uiteraard niet de harkerige beveilingsbeambten die tegenwoordig bij de ingang van elk warenhuis of openbaar gebouw wortel staan te schieten. Nee, dan heb ik het over echte politieagenten, dienaren der koninklijke marechaussee of douanebeambten: stramme gezagsdragers met snorren, handboeien en liefst een dienstwapen aan de riem. Mijn favoriet is de motoragent, die zo lekker autoritair met een handgebaar en fluitje het spitsverkeer in de berm zet om een colonne van die geblindeerde diplomatensleeën ongestoord door te kunnen laten cruisen.
Niet dat ik nu zo'n geweldige brave Hendrik ben die zich altijd maar angstvallig aan de wet houdt. Ben je gek. Ik pik ook wel eens een rood verkeerslichtje mee, of zet de vuilniszakken te vroeg buiten. Maar zodra ik staande word gehouden door oom agent, ben ik altijd een toonbeeld van nederigheid en beleefdheid. 'Ja agent, nee agent. Ik zal voortaan beter opletten agent.' Dat werk. Ja, een wat kruiperige houding inderdaad. Ik weet ook wel dat je als Hollander aan je stand verplicht bent om de smeris zo niet op een een grote mond, dan toch op z'n minst op een norse, onwelwillende houding te trakteren. Maar ik lijd aan die ongeneeslijke autoriteitsgevoeligheid die het gevolg is van een al te degelijke, op vooroorlogse leest geschoeide opvoeding. Wat doe je eraan?
Dat het ook anders kan, ervoer ik laatst in het centrum van Antwerpen. Misschien had de bestuurder van de patserige sportwagen gewoon niet door met wie hij van doen had. Hij vond het in elk geval nodig eens eens flink op de claxon te drukken toen het politiebusje voor hem bij groen licht naar zijn zin niet snel genoeg optrok. Dat kwam hem uiteraard op een fikse reprimande te staan van de twee inzittende dienders, want zoals iedereen weet valt er met de Belgische politie niet te spotten. En ik? Ik stond erbij en verkneukelde mij. Niets fijners dan toekijken hoe een ander door de sterke arm ter verantwoording wordt geroepen. Zo ben ik dan ook wel weer.
