De vrouw bijvoorbeeld die midden in de kakofonie van een vol kinderspeelparadijs lopend een boek leest, als een soort geestelijke die wandelende in de tuin haar brevier leest: serene gezichtsuitdrukking; rustige, afgemeten stappen. Te midden van het oorverdovend kindergeschreeuw en -geschrei, veinst ze volledig verdiept te zijn in haar geweldig interessante lectuur - een studieboek over stempedagogiek nota bene. Af en toe werpt ze glimlachend een afwezige blik in de richting van haar kleine spruit, die ergens in de ballenbak gemangeld wordt tussen vijftien leeftijdsgenootjes.
Ik moest plotseling denken aan de jongen die ik 35 jaar geleden op de schoolsportdag daadwerkelijk pootje lichtte tijdens een partijtje softbal.
Lelijke, loensende Jeffey, pispaaltje van de klas. Maar geweldig goed in softbal blijkt ineens, en onderweg naar een glorieuze homerun. Tot ik, verveeld op wacht bij het derde honk, even onzichtbaar als lichtjes mijn voet uitsteek, waardoor de nieuwbakken sportheld met een ijselijke kreet in het stof bijt. Een gebrul stijgt op uit de gelederen van klas 5. Arme Jeffrey krabbelt vloekend en jammerend overeind en druipt af als een geslagen hond. Uit het koor van lachers komt ineens een mooi, nobel en boomlang meisje op mij af, dat mij met rood hoofd toebijt: "Waarom deed je dat nou? Dat was... gemeen!". Ik haal mijn schouders op, mompel beschaamd iets, druip op mijn beurt af. Jazeker, gemeen was ik geweest. Redeloos gemeen.
Gelukkig voor die lezende aanstellerige mevrouw heb ik haar maar niet gevloerd en bleef het bij gemene gedachten. Niks mis mee.
you have dirty mind
BeantwoordenVerwijderen