K'heb getwijfeld over België...

Toen ik als kind met mijn familie op vakantie ging, was België vooral een nogal saaie en zo snel mogelijk te overbruggen strook land die ons scheidde van ons geliefde Frankrijk. Ik kan mij niet herinneren dat wij er ooit zelfs maar voor heel eventjes zijn gestopt.

Eén keer maar hebben wij België echt bezocht. Met de gehele familie togen we voor een weekendje naar Brussel. Daar werden we ontvangen door een erg aardig Franstalig echtpaar, dat ons bereidwillig rondleidde door de stad; ik geloof dat de gastheer een soort zakenrelatie van mijn vader was. Ik vond die twee Belgen geweldig interessant en exotisch, met hun on-Nederlandse kleren - hij droeg een hoed meen ik, en een bruin jasje op een zwart, fluwelige vest, zijn eega was een en al weelderige bontjas - en het vreemde, amandelachtige luchtje dat om hen hing.
We verbleven in een hotel dat helaas gelegen was aan een van Brussels drukste wegen, pal boven een van Brussels drukste kruispunten, zodat mijn broer en ik de halve nacht slapeloos uit raam hingen en het verkeer beneden observeerden.

Mijn volgende verblijf in België bracht ik door in Neufchâteau, een weinig opwindend plaatsje in de al even weinig opwindende Ardennen. Met het typische gebrek aan zelfkennis van een 17-jarige had ik besloten om juist daar, bij wijze van experiment, een hele week in mijn eentje te gaan kamperen. Vier dagen lang sprak ik geen levende ziel, lag de godganse dag op een halflek luchtbed 'Bij Nader Inzien' van J.J. Voskuil te lezen, en nuttigde 's avonds voor mijn ondermaatse tent het klassieke maal der armlastige kampeerder: witte bonen in tomatensaus uit blik. Intussen begonnen de sombere Ardense rotswanden steeds meer op mij neer te drukken... Gedreven door een onstilbaar verlangen naar menselijk gezelschap en koffie liet ik mij tenslotte maar adopteren door het barmhartige Nederlands echtpaar dat hun caravan tegenover mij had opgezet en ruim voorzien was van Douwe Egberts en zakken aardappelen.

Een jaar later bracht een compleet verregend weekje Spa bijna de doodsteek toe aan mijn 'België-beleving'. Geen wonder: ik associeerde dat land alleen maar met vierbaanswegen en druipende dennenbossen... Het mag dus een klein mirakel heten dat het helemaal goed gekomen is tussen mij en België en ik hier tegenwoordig zo geweldig gedij. Daar zijn veel Belgische bieren en stedentrips overheen gegaan. En ontmoetingen met sympathieke Belgen natuurlijk.