zaterdag 9 maart 2013

Hector

Eén van mijn grootste frustraties is dat ik zo'n groot talent heb voor het vergeten van namen. Als het geheugen een kapstok is, dan zijn namen voor mij die gladde jassen die steeds weer op de grond vallen. En dat terwijl ik het zelf erg waardeer als iemand míjn naam heeft onthouden.

In mijn allereerste baan had ik een erg dynamische chef die daar een truc voor had bedacht. Vanaf het moment dat hij iemands naam kende, begon hij die onmiddellijk achter iedere zin te plakken die hij tot die persoon richtte. De kans dat hij nog ooit een naam zou vergeten, was zo tot een verwaarloosbaar minimum gereduceerd. Zijn assistent had dezelfde gewoonte ontwikkeld, wat hun conversatie een absurdistische toets gaf:
'Goedemorgen, Eric'
'Goedemorgen, Marco.'
'Mag ik je iets vragen, Eric?'
'Natuurlijk , Marco.'
Dat kon zo soms wel een kwartier doorgaan.

Zo'n namen-handicap leidt onherroepelijk tot lastige situaties. Toen ik in Leiden studeerde, zag ik op een dag een goede vriend voorbij fietsen op het Rapenburg. Mijn mond ging open om een naam te naam roepen die ik al vijf jaar dagelijks uitsprak, maar die nu weigerde te komen. Seconden lang stond ik daar als een figurant die zijn enige regel tekst vergeten is. Toen was de naam terug, maar de vriend weg. Ik heb het hem maar niet verteld, want zelfs de beste vriendschap is tegen sommige dingen niet bestand.

Gelukkig worstelen meer mensen met dit probleem. De 9-jarige dochter van mijn eega had op school geleerd over ene Hector. Wie mag dat dan wel wezen, wilden we weten. 'Hector was een slechte man uit Duitsland', vertelde ze gretig. Ja, Hector kenden we, maar die kwam toch uit Troje? 'Hector was de baas in Duitsland. Door hem kwam er oorlog', ging ze verder. Nu begon er iets bij ons te dagen. 'Hij gaf de Joden overal de schuld van', besloot ze haar uitleg. 'Je bedoelt denk ik Hitler', zei ik. 'Oh ja, Hítler!', zei ze giechelend.

Handgeschreven wijsheden

Ik bewaar al jaren een groen schriftje met mijn ex-librisstempel op de voorkant. Er heb er in geen dertig jaar in gekeken, maar laatst nam i...