Dat gaat er tegenwoordig wel anders aan toe. In de aanloop naar mijn huwelijk ben ik naar zo'n überhippe Antwerpse kapper gegaan, waar je voor een simpele knipbeurt een bedrag neertelt dat ik hier niet eens durf te noemen. Zo'n kapper waar men niet knipt, maar 'creëert'. Bij binnenkomst werd ik vriendelijk onthaald door een meisje met een ring door haar neus en een spijkerbroek met meer gaten dan stof. Ze parkeerde me met een nespresso aan een tafeltje met modetijdschriften vol zeer ontevreden kijkende modellen, waardoor de lust om de aangeprezen kleding aan te schaffen mij meteen verging. Uit de boxen sijpelde loungy jazz, of jazzy lounge, in elk geval: keicoole muziek.
Na enig wachten verscheen de kapster herself. Dat was schrikken. Even overwoog ik of ik mijn 'coiffure' wel wilde toevertrouwen aan iemand die zelf knalblauw haar had. Ik besloot alle terughoudendheid te laten varen, plantte mijn nek in de guillotinewasbak en gaf mij over aan een dubbele haarwassing die veel weghad van een drukpuntmassage. In deze gefixeerde positie was ik gedwongen om op een reusachtig televisiescherm te kijken naar videoclips van onder meer een groepsverkrachting door een bende hiphoppers, althans daar leek het in mijn ogen verdacht veel op. Zal een kwestie van perceptie zijn.
En toen ging het echte kapperswerk beginnen. Nergens kan ik zo intens mediteren als in een kappersstoel. Jammer genoeg maken de meeste kappers dit genoegen onmogelijk door hun beroepsmatige neiging tot zinledige conversatie. Bekend en berucht is de ziekelijke belangstelling van de kapper voor je vakantiebestemming. Mijn blauwharige knipkoningin deed gelukkig geen enkele poging tot een gesprek en was vooral druk bezig met haar zeer nadrukkelijk 'vrolijke' collega, die voortdurend op trippelvoeten langs dwarrelde.
Anderhalf uur na binnenkomst stond ik – keurig geknipt, dat wel – weer op straat, een totaalervaring rijker. De volgende keer maar weer naar een kapper voor de hippe, maar niet té hippe man.
