Muzikale fruitmand

Met klassieke muziek heb ik een haat-liefdeverhouding. Op dit moment overheerst even de haat, moet ik bekennen. Dat ligt niet aan Philipp Blom van Radio Klara, naar wie ik net luisterde en wiens onthechte presenteerstijl ik erg waardeer. Wel aan de hedendaagse piepknormuziek die deze deftige zender op dit moment, louter omwille van de geloofwaardigheid, de ether in stuurt.

Vroeger stond de radio bij ons thuis vastgespijkerd op de klassieke zender, maar desondanks (of juist dankzij, dat is niet helemaal duidelijk) consumeer ik nog altijd elke ochtend een uurtje of twee Vivaldi en consorten. Zodra ik mij achter mijn laptop heb geïnstalleerd voor weer een lekker dagje thuiswerken, zet ik 'm op 4 en word ik begroet door het vertrouwde murmelende stemgeluid van Philipp Blom.
Het dedain waarmee deze man het aardse gewoel bejegent, heeft een kalmerende uitwerking op mij. 'Toepasselijk,' mompelde hij ooit eens, na het wegsterven van Mendelssohns Verleih uns Frieden gnädiglich. 'Heel toepasselijk zelfs, op de dag dat Trump, en hoe heet die andere ook alweer, Poetin, elkaar een handje gaan geven.' Meesterlijk, die gespeelde verstrooidheid, en dat geringschattende 'handje'. Ik begrijp het wel: naast de eeuwigheidswaarde van J.S. Bach is de ontmoeting tussen twee onkoosjere wereldleiders iets triviaals.

Lang geleden had je op (toen nog) Hilversum 4 Klassiek met Caroline, uitgezonden door de AVRO. Presentatrice Caroline Kaart was van Britse origine, een voormalige operazangeres, geloof ik. Ze had een 'aardige omvang' om met Obelix te spreken, maar dat zag je niet op de radio. Caroline veegde saaie wereldse zaken met een zelfde mengeling van desinteresse en neerbuigendheid van haar schouder als Philipp van Klara. In erbarmelijk Nederlands met een moddervet Engels accent stortte ze in plaats daarvan een stroom van ijdel gebabbel en gratuite persoonlijke bespiegelingen over de luisteraar uit. Haar spraakwaterval werd door de jaren heen oeverlozer, zodat er op den duur nauwelijks nog tijd overschoot voor de muziek. De luisteraars begonnen te morren. Caroline kreeg opgedragen haar spreektijd drastisch in te korten, zoals ze zelf onder luid beklag in haar programma vertelde. 

Nee, dan de Muzikale Fruitmand. Dit verzoekprogramma van de Evangelische Omroep bracht psalmen, lofzangen en geestelijke liederen voor de zieken en bedlegerigen. zonder geleuter tussendoor, alleen een korte, voorafgaande mededeling in de trant van: 'Oma Gerritsen zal heel blij zijn om Psalm 38 te horen, want zij ligt met een gebroken rug in het Emma Ziekenhuis.'

Een kaart met een plus

Het is zover, volgende maand krijg mijn E+-kaart. Dat wil zeggen dat ik 'het duurzaam verblijfsrecht in België heb verkregen'. Voorwaar een hele prestatie, zo lijkt het. Maar daarvoor heb ik niets anders hoeven doen dan vijf jaar in dit land 'verblijven'. Hoe moeilijk kan het zijn? (voor sommigen heel moeilijk, weet ik)

Op dit moment ben ik nog de nederige bezitter van een gewone E-kaart zonder plus, ook bekend onder de weinig sympathieke naam 'vreemdelingenkaart', een lichtgroen stukje plastic dat je nodig hebt om in te loggen op beveiligde sites van de overheid, documenten elektronisch te kunnen ondertekenen enzovoort. Toen mijn E-kaart was verlopen en ik die wilde vernieuwen in het gemeentehuis werd ik door de mevrouw achter de balie - met een voor ambtenaren alhier zeldzame zin voor service - op de mogelijkheid gewezen om de plus-kaart aan te vragen. Wat bood dat dan voor voordelen, zo'n E+-kaart, wilde ik weten (gezond Hollands pragmatisme). Wel, eigenlijk geen, zo bleek. Om te reizen had ik bijvoorbeeld nog altijd mijn Nederlandse paspoort nodig. En mocht ik straks met mijn nieuwe E-plusstatus dan misschien stemmen? Het was namelijk vlak voor de verkiezingen, en ik sla als het even kan nooit een feestje van de democratie over. Neen, dat kon ook niet. Weliswaar bereikte ik met de E+-kaart de op een na bovenste trede van de verblijfsladder, maar om te mogen stemmen moest ik de Belgische nationaliteit aannemen, doceerde de overheidsdienares. Nou, om belasting te mogen betalen was dat anders niet nodig, wilde ik zeggen, maar ik hield dit commentaar wijselijk voor me. Gemeenteambtenaren zijn hier nog ware loketkoningen, tegen wie je niet bijdehand moet doen of je zal het bezuren. Gelukkig heb ik van thuis een enorm respect meegekregen voor de door God over ons aangestelde gezagsdragers, en dat geldt in iets mindere mate ook voor ambtenaren in functie.

Goed, die E+-kaart was dus niet meer dan een soort ereteken, zoiets als een nieuw insigne op je scoutsjasje. Maar ach, waarom ook niet, dacht ik. Als een land je gastvrij opneemt, zou het van slechte manieren getuigen om zo'n aanbod af te slaan, ook al 'ben je er niks mee' zoals men hier zegt, en kost het nog geld ook.
 En dus mag ik binnenkort mijn nieuwe pas gaan ophalen, of nee: aanvragen. En dan een paar weken wachten. Waarna ik bericht zal krijgen dat ik mijn kaart 'moet' afhalen (het woord 'mag' of 'kan' wordt van overheidswege niet gebruikt) aan die en die balie, waarvan je inmiddels weet dat er een vrouw achter zit die kijkt alsof je haar portemonnee komt afpakken.
Wat mooi is, kost moeite. Maar dan ben ik wel de trotse bezitter van een heuse E+-kaart. Dat ga ik eens goed vieren.