Lekker eten

Gisteren al zappende gestuit op een gloednieuw realityprogramma: 'Obese'. Zes te dikke mensen strijden een jaar lang onder vakkundige begeleiding tegen hun overgewicht. Hoewel de aanblik van de beklagenswaardige zwaargewichten een (ongetwijfeld ongezonde) fascinatie opwekt, overheersen uiteindelijk toch vooral afgrijzen en medelijden. Daar verhelpt het sausje van hypocriete menslievendheid waarmee deze trash-televisie is overgoten niets aan.

Snel overgeschakeld dus naar een van de vele culinaire realityprogramma's waar dit land aan verslingerd is. Onbekommerd smullen is er ook hier niet bij: de amateurkoks bestrijden elkaar in bikkelharde kookcompetities waarbij bloedige ernst en sacrale toewijding hand in hand gaan. De juryleden kennen geen genade als ze een niet helemaal goed gegaard visje of een wat slap afgekruid voorgerechtje krijgen voorgeschoteld: zonder pardon wordt de masterchef in spe naar zijn eigen keuken en de rangen der anonieme amateurs terugverwezen.

Laatst bezochten we een lokaal restaurantje dat de nodige pretenties uitstraalt. Alle ingrediënten van een 'toptent' waren aanwezig: een joviale en welbespraakte gastheer/chef (die met zijn omvang geen slecht figuur zou slaan in 'Obese'), gerechten met even indrukwekkende als onbegrijpelijke namen en muren in een erg sjieke paarse kleur. Het effect van deze kleurstelling was jammer genoeg nogal beklemmend en licht misselijkmakend. Ook een plotse interruptie door keiharde muziek ter ere van een wat ordinair verjaarspartijtje was niet bijzonder stijlvol. Tellen wij daarbij de niet uitzonderlijk goede keuken en de gepeperde rekening op, dan luidt het oordeel van de jury: leuk geprobeerd, niet door naar de volgende ronde.

Hij komt, hij komt!

Altijd gedacht dat het paard van Sinterklaas Amerigo heette ... Tot ik er onlangs achter kwam dat het brave beest hier in België 'Slecht-Weer-Vandaag' wordt genoemd. Toen ik mijn geliefde bekende dat ik dat maar een rare naam vind voor een paard, was haar antwoord: 'een man van onbestemde leeftijd, maar minstens honderden jaren oud, die over de daken rijdt en cadeautjes in de schoorsteen gooit, is dat níet raar?' Daar zit wat in.

Ook het Grote Kinderfeest levert weer stof voor ons favoriete gespreksonderwerp: de vele merkwaardige verschillen tussen Nederland en Vlaanderen. Zo legt men hier bij het zetten van de schoen niet alleen een wortel klaar voor de eerder genoemde trouwe viervoeter van de Sint. Ook een pintje voor de dorstige Piet ontbreekt niet. In Nederland lijkt me zo'n pedagogisch onverantwoorde versnapering ondenkbaar, al sluit ik niet uit dat het beneden de grote rivieren ook gebeurt. Het is maar te hopen dat Piet niet op een van de vele alcoholcontroles hier in de buurt stuit.

Het meest opmerkelijke verschil is wel dat de Sint hier zijn cadeautjes niet inpakt: alle geschenken liggen op de ochtend van 6 december (en niet op 5 december) open en bloot op een grote tafel uitgestald, te midden van snoepgoed en mandarijntjes. Deze 'Shock and Awe'-strategie heeft een verpletterend effect, zoals ik persoonlijk heb mogen meemaken. Kinderkreten van verrukking en extatische blijdschap stegen op vanaf de begane grond bij het aanschouwen van de massale collectie Lego Ninjago, Playmobil en andere diepgewenste schatten die Sintlief 's nachts had uitgestort. Ik vind deze aanpak des overvloeds zeer geschikt voor Vlaanderen en neem dan ook eerbiedig mijn hoed af voor de grote wijsheid en mensenkennis van de Sint.