'Wat is dit voor iets verschrikkelijks?', vroeg hij, terwijl hij een bezorgde blik wierp op zijn platenspeler, want hij koesterde een vage vrees dat het afspelen van rockmuziek schadelijk was voor de naald. 'Te gek, toch?' zei mijn broer, terwijl de hakbijlgitaren van de gebroeders Young eendrachtig doorramden. Hoofdschuddend verliet mijn vader de kamer.
Mogelijk legde dit voorval de kiem voor zijn merkwaardige idee om mijn broer en mij samen naar een uitvoering van Bachs Brandenburgse Concerten te sturen in de Rotterdamse Doelen. We waren inmiddels een jaar ouder en nog verder afgedwaald van de ernstige diepten van zijn geliefde klassieke muziek. Hij moet gedacht hebben dat onze muzikale opvoeding alleen nog te redden was door een hardhandige duw in de juiste richting.
Behalve twee toegangskaartjes kregen we geld mee om na afloop iets te gaan drinken. 'Ik vertrouw erop dat jullie echt gaan en niet meteen het café in duiken', zei mijn vader, daarmee ons beider gedachten radend.
Een beetje gegeneerd namen wij die avond plaats in de Rotterdamse muziektempel. Het voelde alsof we zonder onze ouders naar de kerk gingen: iets wat je eenvoudigweg niet vrijwillig deed op onze leeftijd. Een kwartier nadat het orkest had ingezet, fluisterde mijn broer in mijn oor: 'Kom, we zijn weg'. Ik knikte, al vond ik de muziek eigenlijk wel mooi, afgezien van dat almaar dooremmerende klavecimbel.
Even later zaten we ons drinkgeld op te maken in een café aan het Doelenplein, opgelucht maar (ik althans) ook een beetje beschaamd. Waren wij ontaarde cultuurbarbaren, gespeend van iedere goede smaak?
Toen we thuiskwamen, vroeg mijn vader gelukkig niet hoe het geweest was. Ik ging meteen naar mijn kamer, zette de koptelefoon van mijn cassetterecorder op, drukte op play en ging op bed liggen.
'And I'm going down, all the way down
I'm on the Highway to Hell'
