Wurggreep van een tribute band

Een mens doet vreemde dingen in zijn leven. Zo heb ik ooit gesolliciteerd naar de vacante positie van gitarist in een coverband genaamd No More Heroes, dappere mannen die uitsluitend nummers van de Stranglers speelden. Een tribute band, heet dat.

De beweegredenen voor evident idiote besluiten laten zich achteraf vaak maar moeilijk reconstrueren. Tot dan toe had ik een vrij consistente muzikale carrière achter de rug als snarenplukker in niet al te fanatieke coverbandjes met namen als Green & Ugly en The Rockafellas.

Mogelijk speelde mee dat ik op dat moment zwaar tegen mijn goesting in een ‘experimenteel’ combo figureerde, dat elke woensdagavond in een opslagplaats voor betonvlechtersmateriaal muzikale grenzen verlegde. Vooral in neerwaarts richting, naar mijn idee.
Alles beter dan dit, zal ik wel gedacht hebben. Het soort redenering waarmee je met wat pech in het Vreemdelingenlegioen eindigt. Enfin, na een telefoontje mocht ik langskomen. Tot mijn verbazing werd ik zonder auditie te moeten doen ingelijfd.

Het eerste wat mij door de bebrilde bassist en bandleider te verstaan werd gegeven, was dat er specifiek, enkel en alleen nummers werden gespeeld uit de 'goede' periode van the Stranglers. Elke band heeft zo'n golden age, en bij de Stranglers viel die volgens hem samen met hun eerste drie elpees, klaar. Een overzichtelijke kijk op de zaak. Over de latere dwalingen van zijn helden, de vederlichte synth-pop van European Female, Skin deep en Always the sun, diende decent te worden gezwegen binnen de rangen van No More Heroes. Zelfs het toch niet onaardige Golden Brown was taboe. Hier stond ik toch even van te kijken. Dit was purisme van het allerzuiverste soort! 

 

Nummers van uitsluitend één band spelen vond ik muzikaal al snel veel te claustrofobisch, zeker als je repertoire maar drie elpees breed was. Ik stelde na een week of drie brutaalweg voor ook eens wat nummers van andere, geestverwante bands te coveren. En liefst zonder gitaarsolo's. Dat priegelwerk stond ook in mijn taakomschrijving, maar ik had me een beetje verkeken op de moeilijkheidsgraad van de gitaarkunsten van Hugh Cornwell, de gitarist van de Stranglers.

 

De bandleider besefte dat hij met mij een ketter in de gelederen had, iemand die zijn missie om het Vroege Stranglers-evangelie aan de wereld te brengen, probeerde te saboteren. Zijn strategie om mij overboord te kiepen, bestond erin de songs met de allermoeilijkste gitaarpartijen uit te kiezen. Dat zou mij leren om mij met de koers van zijn band te bemoeien. Hij won: ik gooide de handdoek in de ring en ging op zoek naar een leuk coverbandje met een breed repertoire.

Kan ik u helpen?

Ik behoor helaas tot de mensensoort homo inhabilis, die behept is met weinig inzicht in hoe dingen in elkaar zitten. Anders dan bij het manipuleren van taal, ga ik bij mijn pogingen om de concrete materie te beteugelen meestal met weinig overleg te werk. Gevolg: soms onherstelbare schade aan mechanieken, hendels of sluitingen. Door schade en schande wijs geworden hou ik mijn handen thuis als er iets ingewikkelds in of uit elkaar moet worden gezet c.q. gehaald.

Soms moet er een doodgewoon pak filterkoffie geopend worden, en dan kan je moeilijk ergens hulp gaan vragen, er zijn grenzen. Vier lipjes om uit te kiezen... Je hoeft er maar een los te trekken, er is echt geen noodzaak om de hele verpakking aan flarden te scheuren. Maar welke is de goeie? De firma Douwe Egbert helpt mensen zoals ik uit de brand met een duidelijke instructie: hier openen. Dat noem ik service. Bij Belgische koffiemerken als Perla kan je lang zoeken naar deze kleine maar belangrijke vingerwijzing. Nederlandse bedrijven zijn daarin toch een stuk hulpvaardiger dan hun Vlaamse tegenvoeters. Het zal de Hollandse handelsgeest zijn, je best doen om het de klant naar de zin te maken. Op de zalmfilet van AH staat bijvoorbeeld op de achterkant ook de bereidingswijze (2 à 3 minuten in boter of olijfolie bakken, op een matig vuur. Ongevraagde tip: gebruik boter, smaakt veel beter). Dit soort eerste hulp voor kookanalfabeten zal je op de zalm van de Delhaize niet aantreffen. Die gaan er gewoon van uit dat de mensen zelf wel weten hoe ze hun zalm of biefstuk moeten klaarmaken en dat je niet overal een tekeningske bij moet maken. Oftewel: trek uw plan.

Het ligt ook aan de Vlaamse 'zoek-het-zelf-maar-uit-mentaliteit' dat al die handige instructiefilmpjes op YouTube over hoe je sneeuwkettingen moet omleggen, je barbecue moet aansteken of vals spelen bij Fortnite, in grote meerderheid worden gemaakt door Nederlanders (of Nederlandse bedrijven). Dit hangt samen met de Nederlandse hang naar functionaliteit en transparantie; ze willen het allemaal gewoon graag duidelijk aan je uitleggen, die Hollanders. Communiceren, dat doen Vlamingen toch een beetje anders. Ze gebruiken taal dikwijls als 'een schild of een strategisch middel waar je je indien nodig kan achter verschuilen of waarin je voor jezelf de nodige speelruimte kan inbouwen', zoals iemand het ooit treffend verwoordde. Vergelijk maar eens een Nederlandse overheidswebsite (heldere taal, gebruiksvriendelijk) met een Vlaamse (wollig taalgebruik, nodeloos en (zo lijkt het soms) moedwillig ingewikkeld.

De keerzijde van de Nederlandse hulpvaardigheidsmedaile is een onmiskenbare neiging tot bemoeizucht, in de vorm van ongevraagde 'hulp' die men je opdringt, ook al zit je daar niet op te wachten en al zijn de beste lieden wildvreemden voor je. Zo stonden mijn eega en ik eens in de Parijse ondergrondse naar een vertrektijdenbord te kijken, toen een passerende Nederlandse vrouw, die ons kennelijk Nederlands met elkaar had horen spreken, ons in in het voorbijgaan in het oor tetterde: "Je moet gewoon deze nemen hoor!"