woensdag 30 januari 2013

Echte man

De hedendaagse man heeft het niet gemakkelijk. Nog maar twee generaties geleden werd hij als vanzelfsprekend gecast in de rol van gezinshoofd en kostwinner. Waren de kinderen wat te rumoerig, dan gaf hij een slag op de tafel en de rest van de avond kon hij rustig de krant lezen.

Niet alleen die soevereine positie is hem ontnomen, maar binnenkort is hij zelfs voor de voortplanting niet meer nodig. Met behulp van kunstmatig sperma uit menselijke stamcellen kan bijvoorbeeld een lesbienne straks haar eigen partner bevruchten, al zal het door het ontbreken van een Y-chromosoom wel altijd een meisje worden. Dubbele vreugd dus voor doorgewinterde mannenhaters, die meteen maar het bestaansrecht van het hele verschijnsel man in vraag stellen: wat heb je aan zo'n testosteronfabriek, als hij nergens voor dient? Oorlog voeren, vrouwen en kinderen mishandelen en bushokjes vernielen, dat is het enige waar hij goed in is. Opgeruimd staat netjes!

Zou het waar zijn? Moet de man oude stijl vrezen voor zijn voortbestaan?
Of gaat hij onontkoombaar transformeren tot de zogenaamde 'nieuwe man', verplichte kost in de kolommen van de Viva, Avenue en Cosmopolitan.
Deze man versie 2.0 verandert voortdurend van gestalte. In den beginne was er de metroman: sensitief, uiterlijk verzorgd en niet bang om zijn emoties te tonen. Kortom: een beetje een mietje. Daarop verscheen de überseksueel ten tonele (type George Clooney), sexy, intelligent, maar wilskrachtig.
Blijkbaar voldeed die ook niet helemaal, want nu is het de beurt aan ... de retroman.
Hij is heldhaftig, gaat recht op zijn doel af en beschermt zijn vrouw. Hij is groot, heeft borsthaar en een dikke portemonnee. Wat doet de retroman zoal? 'Bier drinken en tijd doorbrengen met zijn vrienden.' Waar hebben we dat eerder gehoord? Met de retroman zijn we weer terug bij af: een onversneden macho zonder vrouwelijke trekjes.

De 'echte man' intussen laat dit alles volkomen siberisch. Hij gaat zijn eigen weg en laat de zoektocht naar zijn vermeende identiteit over aan de vrouwenbladen.

maandag 14 januari 2013

Zwijgen

Als ik geen Vlaamse geliefde had, zou ik vermoedelijk weinig te weten komen over dit nobele, maar van nature weinig mededeelzame volk. De Vlaming koestert zijn rol van eeuwige underdog en verschuilt zich het liefst achter een muur van discretie, hult zich in de mantel van de ironie. Wat hij echt denkt, daarover zwijgt hij meestal in alle landstalen. Vooral als hij met een Hollander van doen heeft.

Hoe anders is het hiermee gesteld in mijn geboorteland ... Over Nederlanders kun je veel zeggen, maar niet dat ze hun mening onder stoelen of banken steken. Moordkuilen treft men in ons landje niet aan, want de Nederlander lucht doorlopend zijn hart. Zijn mening slingert hij je het liefst recht in je gezicht. Opdat men hem toch vooral niet verkeerd begrijpe! Verfrissend? Als je van een koude douche houdt ...

Stamverwante broedervolken, ja. Maar daartussen gaapt toch een culturele kloof van behoorlijke diepte Dat bleek onlangs weer, toen ik in het vaderland was voor een bezoekje aan vrienden. Ik schoot de Gall & Gall in om een flesje wijn te kopen met net iets meer allure dan bij de naburige prijsbreker Bas van der Heijden te krijgen was. Bij binnenkomst werd ik luidkeels begroet door de ongeschoren verkoopmedewerker, wat je in Vlaanderen in een winkel niet snel zal overkomen (dat groeten bedoel ik; je niet scheren is er juist weer erg 'ín'). Nu word ik graag opgemerkt als ik een winkel binnenkom, dus tot zover niets aan de hand. Vlak na mij betrad echter een vaste klant het pand, waarna zich de volgende dialoog ontspon:

Verkoper: 'Heee hallo!'
Klant: 'Beste wensen!'
Verkoper: 'Jij ook de beste wensen.'
Klant: 'Lekkere wijntjes had je me meegegeven voor de Oud en Nieuw. Super.'
Verkoper: 'O ja, joh?' (typisch Rotterdamse taaleigenaardigheid)
Klant: 'Die witte was echt helemaal toppie hoor.'
Enzovoorts.

Intussen had ik mij bij de kassa vervoegd met mijn zorgvuldig geselecteerde cuvée. De ongedwongen conversatie was nog in volle gang. Slechts door de verkoper lang en indringend aan te kijken, wist ik hem er uiteindelijk toe te bewegen mijn aankoop af te rekenen. Wel praatte hij al timmerend op de kassa vrolijk verder met de vaste klant, alsof ik in het geheel niet bestond.
Stilzwijgend verliet ik de winkel.

Handgeschreven wijsheden

Ik bewaar al jaren een groen schriftje met mijn ex-librisstempel op de voorkant. Er heb er in geen dertig jaar in gekeken, maar laatst nam i...