De ontdekking dat ik niet beschikte over grootmeestertalent heeft heeft mij er niet van weerhouden om altijd fanatiek te blijven schaken. Ooit speelde ik zelfs niet onverdienstelijk bij een zeer gemoedelijke schaakvereniging in het zuiden des lands. De speelzaal, genaamd 'D'n Beer', stond in directe verbinding met het gelijknamige café, wat het spelniveau van sommige dorstige tegenstanders niet ten goede kwam. Dat leverde heel wat gemakkelijke overwinningen op.
Op een avond kwam er een heuse schaakmeester een simultaan geven, een soort demonstratie waarbij de topspeler het tegen meerdere amateurspelers tegelijk opneemt. Zoiets is het beste te vergelijken met een oefernmatch tussen Barcelona en FC de Volewijckers: een eervolle, maar tamelijk kansloze affaire voor de niet-profs.
Binnen een half uur had de meester de eerste scalpen aan zijn zadel hangen. Op een of andere manier wist ik zelf ongeschonden door de Hollandse opening te komen (voor de kenners) en ik constateerde dat ik zeker niet slechter stond, misschien zelfs een heel klein beetje beter. Een uur later werd er nog maar aan drie borden geschaakt. De maestro had iedereen inmiddels van het bord geveegd en de andere twee overlevenden stevenden ook op verlies af. Mijn stelling daarentegen stond op miraculeuze wijze nog steeds fier overeind, sterker nog: er lag winst om de hoek.
Toen dit ook tot de mijn clubgenoten begon door te dringen dromden ze samen rond mijn tafel om het mirakel te aanschouwen. Daar verscheen de topschaker aan het bord. Hij keek enige tijd peinzend naar de stelling en stak toen glimlachend zijn hand uit. In de triomfantelijke overtuiging dat ik de partij gewonnen had nam ik de uitgestoken hand aan. 'Gefeliciteerd' zei hij 'een mooie remise'. Ik zakte verbouwereerd terug in mijn stoel. Gelijkspel?... had ik niet gewonnen gestaan?
Die vraag is nooit beantwoord, want de partij is helaas niet bewaard gebleven. Maar het werd natuurlijk nog wel een lange, vrolijke avond in café 'D'n beer'.
