Eenzame drinker

Ik moest onlangs een paar uur zoekbrengen in de Utrechtse binnenstad, in afwachting van een feestje dat pas later op de avond zou losbarsten. Hoe deze zee van tijd te overbruggen? Mijn eerste reflex is op zo'n moment: naar de boekhandel. Gelukkig waren de winkels nog open, en boekhandel Broese bleek nog op zijn oude vertrouwde stek te zitten aan de Oudegracht. Je kunt veel zeggen over Nederland, maar de boekhandels zijn er beter gesorteerd en fraaier ingericht dan in België. Ik bleef zelfs voor mijn doen lang hangen en babbelde nog wat met de verkopers, die allemaal erg blij leken dat ze van de Polare-keten(en) zijn verlost.

Toen was het sluitingstijd en zat er niets anders op dan een terrasje te gaan opzoeken. Wat een twijfelachtig genoegen is dat toch, in je eentje in een café of restaurant te zitten ... Om niet meewarig te worden bekeken, is het zaak vooral de indruk te wekken dat je het zonder gezelschap prima naar je zin hebt. Dus bestelde ik een groot glas Bavaria en haalde de Vlaamse kwaliteitskrant tevoorschijn die ik van thuis had meegebracht. Terwijl mijn buren links en rechts hartstikke gezellig en zeer luidruchtig met elkaar zaten te te babbelen, gaf ik geen krimp en las verbeten een zeer interessant artikel over de Zweedse coalitie. Zien jullie wel mensen, hoe ik mij vermaak in mijn eentje! Jammer genoeg rukte plotseling een stevige Hollandse bries aan mijn gazet, die flapperend uit elkaar vloog. Ja, zo werd het natuurlijk niets met mijn pose van genoeglijk alleen-zijn.

Maar gelukkig, daar ging de telefoon: een oude vriend die mij lang niet had gezien, en die wilde weten hoe het mij verging in Vlaanderen. Ik legde uit dat ik even in Nederland was en dat ik 'lekker op een terrasje zat'. Of ik mij daar in Antwerpen niet een beetje geïsoleerd voelde, als Nederlander tussen al die Belgen? Nee hoor, dat viel reuze mee, kon ik hem geruststellen. Maar het was natuurlijk wel fijn om af toe nog eens in het vaderland te zijn!
Nadat we hadden opgehangen, bestelde ik snel een volgende pint.