'We rijden nu al een tijdje achter u aan,' zegt agente 1 'en u bent drie keer door het rode licht gereden.' Snel doorloop ik in gedachten mijn fietsparcours. Ik herinner me inderdaad één nogal overbodig verkeerslicht bij een zijstraatje, dat ik bijna routinematig heb genegeerd. Maar bij de volgende straten heb ik toch keurig gewacht op groen licht? Dus drie keer, dat kan nooit kloppen.'Weet u dat u daar een boete van 160 euro voor kan krijgen, meneer?' bromsnort agente 1. 'Dat is veel geld, hè', bast agente 2.
'Mogelijk heb ergens niet goed opgelet.' mompel ik schijnheilig. 'Ik ben er met mijn gedachten niet zo bij vandaag.' Professorale verstrooidheid lijkt me voor een brildrager een gepaste uitvlucht.
'O ja?' snauwt agente 2, die duidelijk in de bad cop-rol zit.'U lijkt mij anders zo'n type die overal door rood rijdt.' Voilà, bij het Antwerps politiekorps ontbreekt het mogelijk aan van alles, maar niet aan mensenkennis.
Zo dreigt dit toneelstukje een unhappy ending te krijgen in de vorm van een 'minnelijke schikking', zoals dit soort boetes in Vlaanderen bijzonder ontoepasselijk genoemd wordt. En 160 euro is inderdaad een boel geld, daar moet ik agente 2 gelijk in geven. Ik kijk met een schuin oog naar de dichtstbijzijnde zijstraat, die met een paar betonblokken voor autoverkeer is afgezet. In mijn wilde jaren heb ik weleens met de brommer een politiewagen afgeschud door snel een steegje in te crossen. Voor dergelijke stunts ben ik zo langzamerhand een beetje te oud.
Mijn hand is dus bij wijze van spreken al onderweg naar mijn portefeuille, als ik agent 1 hoor zeggen: 'De volgende keer beter opletten, meneer.' Het raampje schuift omhoog en het politiebusje begint te keren. Ik slaak een zucht van financiële opluchting. Als de bus gedraaid is zoeft het raampje aan de kant van agente 2 open. 'In Nederland mag u tenslotte ook niet door rood rijden, hé,' zegt agente 2. Voor ik de kans kreeg iets terug te zeggen, scheuren de dienders weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten