Dat Vlamingen erg goed Nederlanders kunnen imiteren is volgens mij niet zo bekend. Onze pogingen om Urbanus of Paul Jambers na te doen, steken daar nogal povertjes bij af.
Ik ben in Antwerpen al eens Nederlandse 'inwijkelingen' tegenkomen die zich zo thuis voelden dat ze imitatie-Vlaams spraken tegen hun Vlaamse buren. Zelden ervoer ik meer plaatsvervangende schaamte dan bij het aanhoren van deze pseudo-Lambikken.
Diezelfde Nederlanders stelden mij de vraag of ik het niet moeilijk vond om 'Vlaams te schrijven, als Nederlands tekstschrijver zijnde'. Ze veronderstelden dat ik ook een soort koetervlaams moest hanteren om begrepen te worden door de Vlaamse lezer. Ja, dank je de koekkoek! Als ik mijn Nederlands zou doorspekken met Vlaamse woorden en uitdrukkingen, zou ik mezelf even belachelijk maken als zij.
Zolang je het niet al te dol maakt met de hollandicismen zal een Vlaming niet snel struikelen over de geschreven taal van een Nederlander. Kwestie van decennia van Hollands taalimperialisme, waardoor de norm (= de standaardtaal) ook in België nog altijd een sterk Hollands gekleurd Nederlands is.
Kennis van de lokale varianten is natuurlijk wel handig. Als een Vlaming zich in een formele context uitdrukt, gaat het er vaak gewichtig aan toe. Dan hanteert hij een taal die bij een Nederlander nogal wonderlijk aandoet. De allereerste werkgerelateerde mail die ik hier ooit ontving, zal ik niet licht vergeten. De opsteller maakte daarin gewag van 'denkpistes' die door hem bewandeld waren, en die hadden geleid tot diverse 'luiken' die moesten worden uitgewerkt 'in functie van het project'. Kon ik een en ander snel 'op punt zetten', of was dit 'quasi onmogelijk'?
Even overwoog ik heel authentiek te antwoorden met: 'Tuurlijk joh, doen we effetjes!'
Lachen, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten